Drogi Czytelniku!
Bardzo miło mi, że zechciałeś się dzisiaj ze mną spotkać i poświęcić mi chwilę swojej marnej egzystencji. Nie przejmuj się, poświęciłam za pewne dłuższą, by móc spotkać się z Tobą. I jeszcze dłuższą, by ocenzurować poniższe myśli. Nie będę ukrywała, że zajęło to sporo czasu. W związku z tym – nie krępuj się! Czytaj na głos, by lepiej zrozumieć. Jeśli na myśl przychodzi Ci pewne siarczyste przekleństwo, klnij. Też klnę. Głównie w myślach. Ona też klnie, tylko się nie przyznaje do tego nawet w opowieści. Ona - moja bohaterka. Ona - pół ja, pół nie ja. Ona - kobieta. Ona - Polka. Ona - Ty.
Zapraszam Cię do spędzenia wspólnego popołudnia. Popołudnia, bo wieczorami podobno chadza się na randki, a chyba nie chciałabyś spędzić jej ze mną. Rankami zaś śpię, o ile pozwala mi na to czas. Mój wymarzony poranek zaczyna się koło południa z kubkiem herbaty na polu, gdzie będę mogła obserwować wschód słońca. Na polu z krowami. Nie myl pola z dworem. Widzisz, nie chciałabyś randki ze mną. Spędź zatem ze mną to marcowe popołudnie. Marcowe bądź listopadowe. To takie polskie miesiące. Znasz kogoś, kto lubi marzec? Albo kogoś kto lubi listopad? Widzisz, też nie lubię listopada. Zawsze robię w nim mnóstwo głupich rzeczy. Wysyłam w nim za dużo listów. Marca za to lubię bardzo. Marca, w sensie marzec. W kwietniu mam urodziny. A Ty?
Poudawajmy jeszcze przez chwilę, że obchodzą nas nasze losy i życia. Poudawajmy, że rozmawiamy o sobie, a nie o innych. Poudawajmy, że próbujemy się poznać. Możesz też poudawać, że poniższy tekst jest o mnie. Jednak pamiętaj, że w tym półroczu miałam nadpłatę, nie zaś niedopłatę do wody, nie lubię szpilek, ale często się spóźniam i jadam kurczaka curry (tego z pędami sosny również). Możesz zabawić się i odnaleźć w niej mnie, siebie, a nawet swoją sąsiadkę. Potem bez wyrzutów wrócimy do swoich pustych pokoi. Możesz już zacząć dłubać w nosie. Przejść na następną stronę. Szkoda tylko, że za nie nie płacisz.
Z wyrazami obojętności,
Autorka
